Daarnaast hebben wij het college gevraagd wat nu de directe aanleiding is
voor dit initiatief. Pas dan kan er een gedegen probleemanalyse gemaakt worden
op basis waarvan je kunt toetsen of de voorgestelde maatregelen uberhaupt
effect hebben gehad. Helaas kwam de portefeuillehouder niet verder dan
opgevangen signalen vanuit de maatschappij.
Het blijft bij “een gevoel” van het college. Wij zijn van mening dat de
overheid daarop geen beleid moet maken en dat wij moeten waken voor te snelle
generalisaties. Want klagen over de “jeugd van tegenwoordig” is in onze optiek
van alle tijden! Dit neemt uiteraard niet weg dat wij voorstander zijn van het
aanbieden van allerlei soorten hulp in situaties waar ouders, jongeren en leerkrachten
er niet uit (dreigen te) komen.
Als laatste punt hebben wij de vraag gesteld waarom de portefeuillehouder
de raad niet heeft betrokken in zijn zorgen en voorgenomen actie voor de
organisatie van een dergelijke bijeenkomst. Het coalitieakkoord spreekt juist
van “de kracht van de stad” en staat bol van de ambities met betrekking tot de
zelfkracht van de samenleving. Volgens ons wordt er met dit akkoord juist
bedoeld dat de overheid moet durven loslaten. Ruimte maken voor de gemeenschap,
de inwoners, buurtbewoners, verenigingen en maatschappelijke initiatieven.
Loslaten is overigens niet hetzelfde als laten vallen.